Tja... Gisterenavond zag ik een aflevering van Unforgettable. Een oude (leve de tv-theek). Het hoofdpersonage mist een zus. Ze beschreef hoe ze de aanwezigheid voelt, er gewoon zeker van is. Ook al is het niet rationeel te verklaren. Eén ding is alleen heel jammer, zei ze. Hoe zeker je ook bent dat ze er is, ze zegt nooit een goedendag.
Ik heb eens tegen mijn ventje geduwd. Ook ik ben daar soms echt zo zeker van. Kleine dingen. Maar ook ik mis de hallo die niet volgt.
De laatste tijd lijk ik alleen nog maar te lopen. Lopen, lopen, lopen. Om eigenlijk overal net te laat te zijn of niet lang genoeg te kunnen blijven. Komt waarschijnlijk heel veel mensen bekend voor.
En toen haalde ik gisteren de post uit. De hele brievenbus rook naar parfum. Eentje die ik niet ken, maar ik wist meteen wat het was, waarom het was, van wie het was.
Mijn mama gaf mij een aantal jaren op rij (niet toen ik 18 was, wel toen ik 28 was en ouder) parfum. Ze wou me leren dat ik soms mezelf mag verwennen (parfum is voor mij een luxe dat dus zelden/nooit op mijn boodschappenlijstje komt te staan) en dat ik soms recht heb op cadeautjes voor mezelf. Voordien kreeg ik al eens een centje met mijn verjaardag, maar ze wist dat dat in de gezinspot ging en dat ik daar niets van kocht voor mezelf. Dus was ze naar een hele mooie parfumerie geweest en had ze daar zelf met grote ogen een leuke ervaring gehad. Ze was terecht gekomen bij een man die haar vroeg mij te beschrijven. Hij beloofde haar dat hij de perfecte geur kon meegeven voor mij als ze me goed kon beschrijven. De verpakking werd super. Een schitterend wit koffertje met paarse bloemen en linten er aan als versiering. En toen ik de geur opsnoof, was het meteen de allerbeste geur die ik ooit geroken had! En zo is er dus nog een fles gevolgd.
Die parfumerie schrijft elk jaar een nieuwjaarsbrief naar de klanten. Geparfumeerd wel te verstaan. En de postbodes hier leveren nog steeds de post van mijn mama en papa in mijn brievenbus (of toch een groot deel). En zo kwam die geparfumeerde brief dus tussen mijn post te zitten. Zonder een enveloppe in mijn handen te hebben, werd ik bij het openen van de brievenbus even terug geflitst in de tijd. Zag ik mijn mama staan met haar koffertje in haar handen. Hoorde ik haar zeggen dat ik mezelf niet mag vergeten.
Kon ik nu maar nog eens gewoon over haar haren wrijven en dank je zeggen.
OOoh lieverd, wat een prachtig bericht !
BeantwoordenVerwijderenBij deze een welgemeende virtuele knuffel en een warmklinkende hallo!
Tijd nemen voor jezelf mag hoor, dat MOET zelfs af en toe.
Liefs (heel veel vandaag, je hebt het nodig!)!
Wat een mooi blogbericht. Koester maar je herinneringen en snel maar gauw met die geparfumeerde brief naar de winkel, je hebt die parfumfles echt wel verdiend. En... morgen komt nog een dag, even niet rennen vandaag!
BeantwoordenVerwijderen